De stijve nek komt me niet bekend voor. Hooguit na een nacht verkeerd te hebben gelegen, maar deze nek blijft zeuren, aandacht vragen. En het wordt niet minder. Na een aantal dagen valt het me op dat het is ontstaan nadat mijn herinnering plotseling opkwam. Een herinnering die heel gering was, bestaand uit een beeld van de binnenkant van de auto en boomtoppen.

Dan stijft ook mijn heup op. Ik kan op sommige momenten maar met moeite lopen. Ik herken de pijn niet, het is een soort spierpijn, maar het voelt als een grote blauwe plek.

Ik heb een ernstig auto ongeluk gehad met mijn moeder en broer toen ik 4 jaar oud was. De auto was total loss en ik ben flink door de auto geschud. Niemand had er iets aan over gehouden, behalve mijn broer die een bloedlip had.

Bij de fysio komen emoties los

Een paar weken lang vraag ik me af wat ik hiermee moet doen. Ik breng het een paar keer als case in op mijn opleiding, maar mijn medestudenten weten nog niet echt wat ze ermee aan moeten. We draaien eromheen. Ik besluit om naar de fysio te gaan en die mobiliseert mijn nek en rug, en geeft daarna mijn heup een (pijnlijke) deep tissue massage. Het zet iets in beweging, want als ik daar wegga voel ik dat er emoties loskomen. Ik wil het loslaten.

Ik vraag mijn eigen lichaamsgerichte therapeut en docent Sybren Post, om het ongeluk te gaan herbeleven met somatic experience. Als voorbereiding hierop vraag ik mijn moeder naar het ongeluk, waardoor ik een klein beetje meer informatie heb. Zelf heb ik immers maar heel weinig bewuste herinneringen.

Somatic experience maakt de oorspronkelijke beweging af

Ik sluit mijn ogen en we gaan al snel op verkenning in mijn lichaam. Mijn nek en schouders vragen aandacht en ik voel mijn buik spannen. Ik volg alle sensaties. Al snel wil ik op de grond liggen, dus dat volg ik. Ik lig op mijn zij in foetus houding. Trillen en schokken gaan door mijn lijf, ik moet diep ademen om erbij te kunnen blijven. Sybren ondersteunt met diverse aanrakingen op schouder, heup, hoofd en later benen.

Er komen allemaal herinneringen naar boven. Dat ik sliep en wakker werd van het heen een weer geslinger, ik hoor slippende autobanden. Dan schiet ik tegen de achterkant van de voorstoel aan en val tussen bank en stoel in. Een grote klap. Na een paar seconden hoor ik de stem van mijn moeder en een kreun van mijn broer. Ik kom overeind en kijk om me heen. Ik zie boomtoppen.

“Ik kruip overeind en zeg beduusd: “Goed dat we niet dood zijn.”

We zijn kris kros over een weg heen gevlogen, de weg overgestoken door verkeer heen en daar de berm in gedoken. Vervolgens op een boom geknald van circa 20 cm doorsnede, en die brak af terwijl we erbovenop tot stilstand kwamen. We hingen boven het ijs van het kanaal.

We leven nog, maar de spanning zit er goed in

Ik hoorde mijn moeder vragen of het goed gaat met ons. Mijn broer heeft een bloedlip van de knal tegen de voorstoelen.
Ik kruip overeind en zeg beduusd: “Goed dat we niet dood zijn.”
Mijn broer zegt: “Dit gaat papa niet leuk vinden.”

Er komt een stroming op gang door mijn hele lijf.  Nog steeds lig ik schokkend op de grond. De schokken lijken eerst vooral uit mijn buikgebied te komen. Ik voel een tegenhoudende beweging, komend uit mijn armen en benen, waarschijnlijk bedoeld om mezelf op te vangen tegen de klap tegen de voorstoelen. Ook voel ik spanning in mijn benen. Een soort schop beweging. Sybren ondersteunt wederom met aanraking, door mijn tegendruk te geven waardoor ik met kracht kan bewegen.

“Ik wil mezelf groothouden, maar voel de spanning van iedereen.”

Ik kan de spanning voelen van mijn moeder. Angst, schuld, schaamte maar vooral ook een gevoel van angst, mede voor de reactie van mijn vader. Ik hoor stemmen. Er komen mensen aan. We kunnen zelf de auto niet uit, want we hangen bijna twee meter boven de grond (hangend op de boom). Alles komt goed, zegt mijn moeder, mensen komen ons helpen. Ik zie de bloedlip van mijn broer en schrik een beetje van het bloed.

We worden gered

Dan doet een man de deur open aan mijn kant. Hij steekt zijn armen uit om me uit de auto te helpen. Ik kijk achterom naar mijn broer om steun te zoeken. Mijn moeder spreekt iets bemoedigends aan. Ik hoor sirenes aankomen op de achtergrond. Ik vind het erg spannend. Toch doe ik gedwee wat er van me verwacht wordt. Ik laat de man me helpen. Mijn broer zit achter me en dat geeft me steun.

Er komen beelden naar boven van een warme deken om ons heen, dat we in een auto op de achterbank zitten. Dat we wat lekkers krijgen. We worden meegenomen naar het politiebureau. Mijn moeder zit bij ons en praat volop met de agent. Ik vind het spannend. Toch probeer ik niet te huilen. We worden uiteindelijk naar huis gebracht en de herinneringen aan onze huiskamer toen zijn levendig. We zitten op de bank en mijn moeder heeft de tv aangezet. Ze belt met allerlei mensen. Mijn broer en ik zitten beduusd op de bank. En ik ben nog steeds bang voor hoe mijn vader gaat reageren als hij straks thuiskomt van werk. Eigenlijk wil ik alleen maar worden vastgehouden.

Ook bij mijn broer kwam het ongeluk naar boven

Drie dagen na deze sessie spreek ik mijn broer. Heel toevallig is het ongeluk ook bij hem naar boven gekomen. Hij heeft het een week geleden aan zijn vrouw en kinderen verteld. Bijzonder. We zitten duidelijk in dezelfde energie. Ik vraag hem naar zijn herinneringen, hij was 6 jaar oud en heeft wat meer bewuste herinneringen dan ik. Wat er bij mij naar boven is gekomen in de sessie klopt als een bus. Wow, wat ongelofelijk.

Een dag na de sessie zijn zowel mijn stijve nek als de stijve heup verdwenen. De cirkel is rond.

De methode: somatic experience

De methode die Sybren en ik toegepast hebben is somatic experience, een traumahelende manier bedacht door Peter Levine. Het helpt je om een beweging af te maken die zich niet heeft kunnen afmaken ten tijde van het trauma. Het is een hele natuurlijke manier om je lichaams zelfhelende vermogen de kans te geven vrij te bewegen. Een van de manieren waarop dat gebeurd is trillen van het lichaam. Doordat ik dit kon toestaan in deze sessie, en daarnaast een voor mij veilige houding (foetushouding) kon aannemen, kwam er een tintelende stroom op gang door mijn lijf.

Sybren begeleidde dit door mij continu zowel een veilige plek te bieden, door ook het ongemak uit te nodigen. Dit heeft penduleren. Ook kun je – wanneer het trauma toch verborgen blijft – steeds een beetje meer op zoek gaan naar daar waar de pijn zit. Dit heet titeren. Bij mij hoefde Sybren dit niet uitgebreid te doen omdat de film zich als vanzelf helemaal uitrolde. Met alle zintuigelijke ervaringen die het zo levendig maakte.

Ik ben deze methode nu uitvoerig aan het leren in mijn opleiding Traumatherapie. Mocht je zelf de roep voelen om dit te willen ervaren, en wil je af van de blokkades die zich wellicht hebben opgebouwd? Neem dan contact met me op via [email protected] of tel: 06-46213041